علائم کمبود روی در درختان پسته

مقدار روی در محلول خاک بسیار ناچز بوده و هر چهPH خاک بیشتر شود از مقدار روی قابل جذب گیاه کاسته میشود بنابراین در خاکهای با PH قلیایی که خاص خاکهای آهکی است کمبود روی شایع و گسترده میباشد . استفاده ی زیاد از کودهای فسفره در خاک هایی که مقدار روی قابل استفاده کمی دارند . موجب بروز کمبود تحمیلی روی در گیاه میشود . روی در بسیاری از سیستم های آنزیمی گیاه نقش کاتالیزوری فعال کننده ویا ساختمانی داشته و در ساخته شدن و تجزیه پروتئین ها در گیاه نیز دخیل است . یکی از بارزترین نقشهای روی در ساخت اسید امینه تریپتوفان به عنوان پیش نیاز ساخت هورمون اکسین است که در رشد طولی شاخه ها موثر میباشد . همچنین روی در مرحله گرده افشانی و جوانه زدن دانه های گرده نقش اصلی را ایفا نموده و موجب تسریع در رشد لوله گرده شده و در نتیجه امکان لقاح و تشکیل میوه را افزایش میدهد.

از جمله علائم کمبود روی ، تاخیر در باز شدن جوانه های رویشی و ضایشی حتی تا مدت یک ماه ، تشکیل دانه های کوچکتر و قرمزتر از دانه های سالم ، ریز برگی ، کم برگی ، کوچک شدن میان گره های سرشاخه و روزت میباشد . حد بحرانی روی در خاک 2قسمت در ملیون (PPM) ودر برگ پسته 30 قسمت در ملیون (PPM) میباشد مصرف خاکی سولفات روی چالکود به همرا کود حیوانی به میزان حداقل 250 گرم به ازای هر درخت در باغات دچار کمبود ، همچنین محلول پاشی سولفات روی پس از برداشت و اواخر اسفند هنگام تورم جوانه ها و در اردیبهشت ماه در باغات پسته توصیه میگردد.

کمبود روی در درختان پسته

كمبود روي كاهش گل آوري را به دنبال دارد و ممكن است مانع از باز شدن گل ها در زمان شكفتن جوانه ها شود. مصرف روي بطور غير مستقيم، با افزايش سطح برگ ها در اوايل بهار به تشكيل ميوه كمك مي كند. در مناطقي كه كمبود آب دارند، كمبود روي بيشتر ديده مي شود. در زماني كه كمبود بر خفيف است، تلقيح تخمك پس از گرده افشاني به علت رشد ضعيف لوله گرده در خامه كاهش مي يابد. كمبود بر سبب خشك شدن سرشاخه ها مي شود. يكي از موارد استفاده اين عنصر براي نمو و تكامل جوانه هاست.

لزوما كمبود بر در خاك يا برگ مطرح نيست. بلكه كمبود در درون جوانه ها مهم است. در نتيجه كمبود بر، پرچم ها رشد نكرده و بدون دانه گرده باقي مي مانند و مادگي و گل ها كوچك باقي مي مانند و مانند شكوفه هاي مبتلا به بيماري از بين مي روند.

محلول پاشي بر در زمان متورم شدن جوانه ها افزايش تشكيل ميوه را به دنبال دارد. بين ميزان نياز به بر و آنچه از تجزيه برگ و خاك بدست مي آيد، چندان ارتباطي وجود ندارد. بالاترين ميزان بر به آغاز متورم شدن جوانه ها در اواخر زمستان يعني هنگامي كه پرچم و مادگي به حداكثر رشد خود مي رسند مربوط است.