علائم کمبود روی در درختان پسته

مقدار روی در محلول خاک بسیار ناچز بوده و هر چهPH خاک بیشتر شود از مقدار روی قابل جذب گیاه کاسته میشود بنابراین در خاکهای با PH قلیایی که خاص خاکهای آهکی است کمبود روی شایع و گسترده میباشد . استفاده ی زیاد از کودهای فسفره در خاک هایی که مقدار روی قابل استفاده کمی دارند . موجب بروز کمبود تحمیلی روی در گیاه میشود . روی در بسیاری از سیستم های آنزیمی گیاه نقش کاتالیزوری فعال کننده ویا ساختمانی داشته و در ساخته شدن و تجزیه پروتئین ها در گیاه نیز دخیل است . یکی از بارزترین نقشهای روی در ساخت اسید امینه تریپتوفان به عنوان پیش نیاز ساخت هورمون اکسین است که در رشد طولی شاخه ها موثر میباشد . همچنین روی در مرحله گرده افشانی و جوانه زدن دانه های گرده نقش اصلی را ایفا نموده و موجب تسریع در رشد لوله گرده شده و در نتیجه امکان لقاح و تشکیل میوه را افزایش میدهد.

از جمله علائم کمبود روی ، تاخیر در باز شدن جوانه های رویشی و ضایشی حتی تا مدت یک ماه ، تشکیل دانه های کوچکتر و قرمزتر از دانه های سالم ، ریز برگی ، کم برگی ، کوچک شدن میان گره های سرشاخه و روزت میباشد . حد بحرانی روی در خاک 2قسمت در ملیون (PPM) ودر برگ پسته 30 قسمت در ملیون (PPM) میباشد مصرف خاکی سولفات روی چالکود به همرا کود حیوانی به میزان حداقل 250 گرم به ازای هر درخت در باغات دچار کمبود ، همچنین محلول پاشی سولفات روی پس از برداشت و اواخر اسفند هنگام تورم جوانه ها و در اردیبهشت ماه در باغات پسته توصیه میگردد.

کمبود روی در درختان پسته

کمبود روی کاهش گل آوری را به دنبال دارد و ممکن است مانع از باز شدن گل ها در زمان شکفتن جوانه ها شود. مصرف روی بطور غیر مستقیم، با افزایش سطح برگ ها در اوایل بهار به تشکیل میوه کمک می کند. در مناطقی که کمبود آب دارند، کمبود روی بیشتر دیده می شود. در زمانی که کمبود بر خفیف است، تلقیح تخمک پس از گرده افشانی به علت رشد ضعیف لوله گرده در خامه کاهش می یابد. کمبود بر سبب خشک شدن سرشاخه ها می شود. یکی از موارد استفاده این عنصر برای نمو و تکامل جوانه هاست.

لزوما کمبود بر در خاک یا برگ مطرح نیست. بلکه کمبود در درون جوانه ها مهم است. در نتیجه کمبود بر، پرچم ها رشد نکرده و بدون دانه گرده باقی می مانند و مادگی و گل ها کوچک باقی می مانند و مانند شکوفه های مبتلا به بیماری از بین می روند.

محلول پاشی بر در زمان متورم شدن جوانه ها افزایش تشکیل میوه را به دنبال دارد. بین میزان نیاز به بر و آنچه از تجزیه برگ و خاک بدست می آید، چندان ارتباطی وجود ندارد. بالاترین میزان بر به آغاز متورم شدن جوانه ها در اواخر زمستان یعنی هنگامی که پرچم و مادگی به حداکثر رشد خود می رسند مربوط است.